Παραπλανητικά είναι μερικές φορές τα ρινικά συμπτώματα αυτή την εποχή του χρόνου, καθώς συχνά οι άνθρωποι πιστεύουν ότι υποφέρουν από κάποια λοίμωξη του ανώτερου αναπνευστικού – όπως ιγμορίτιδα ή παραρρινοκολπίτιδα – ενώ στην πραγματικότητα εμφανίζουν κλινικά σημεία αλλεργικής ρινίτιδας.
«Η παραρρινοκολπίτιδα είναι μια φλεγμονή των ρινικών κόλπων (ιγμόρεια, ηθμοειδείς, μετωπιαίοι και σφηνοειδείς) η οποία μπορεί να είναι οξεία ή χρόνια.
Η οξεία, αποτελεί λοίμωξη του ανώτερου αναπνευστικού με συνοδό εμπύρετο, κεφαλαλγία και αίσθημα βάρους στο κεφάλι αλλά και έντονη πυώδη έκκριση από τη μύτη.
Η χρόνια μπορεί να οφείλεται σε αλλεργίες και / ή ανατομικά προβλήματα της ρινός, τα οποία μπορούν να επηρεάσουν σε μεγάλο βαθμό την ποιότητα ζωής του ασθενή, αφού πέρα από τη καταρροή, οδηγούν σε συμπτώματα όπως χρόνια κεφαλαλγία και δυσχέρεια ρινικής αναπνοής.
Άλλοι παράγοντες κινδύνου για την ανάπτυξή της είναι το κάπνισμα, οι ρινικοί πολύποδες, οι διογκωμένες ρινικές κόγχες, το στραβό ρινικό διάφραγμα καθώς όλα τα παραπάνω συντελούν στη δημιουργία συλλογής-υγρού στους παραρρίνιους κόλπους».
Οι ρινικοί κόλποι είναι κοιλότητες μέσα στο κρανίο, που βρίσκονται πίσω από το μέτωπο, τα μάγουλα, ανάμεσα στα μάτια και πίσω από αυτά.
Συνδέονται με τη μύτη μέσω μικρών σωληνίσκων που έχουν λίγο πιο μεγάλο φάρδος από την κεφαλή της καρφίτσας.
Οι φραγμένοι ρινικοί κόλποι δημιουργούν ένα περιβάλλον που ευνοεί την ανάπτυξη των βακτηρίων.
Η οξεία παραρρινοκολπίτιδα διαρκεί συνήθως κάποιες ημέρες ή λίγες εβδομάδες, ενώ η χρόνια αρκετά περισσότερο από εβδομάδες έως και μήνες ή ακόμη χρόνια αν δεν αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά.
Τα συμπτώματα της ασθένειας ποικίλουν ανάλογα με το επίπεδο της σοβαρότητας της φλεγμονής και με τους εμπλεκόμενους κόλπους.
Έτσι, ο ασθενής μπορεί να παρουσιάσει έντονη, πράσινη ή κίτρινη βλέννα, πονόλαιμο και βήχα, πυρετό, πόνο στο πρόσωπο ή στα δόντια, απώλεια όσφρησης και γεύσης και δύσοσμη αναπνοή ή γεύση στο στόμα.
Σε ορισμένες περιπτώσεις όλα αυτά τα συμπτώματα συνυπάρχουν, ενώ σε άλλες ο ασθενής βιώνει μερικά από αυτά.
«Η αλλεργική ρινίτιδα προκαλείται από διάφορους περιβαλλοντικούς παράγοντες, όπως η γύρη στον αέρα, οι τρίχες των κατοικίδιων ζώων ή η οικιακή σκόνη.
Μεταξύ των συμπτωμάτων είναι η ρινική καταρροή.
Συνήθως η ανακούφιση του ασθενούς από τα συμπτώματα γίνεται με αντισταμινικά και κορτιζονούχα ρινικά σπρέι, αλλά για την ουσιαστική βελτίωσή τους απαιτείται είτε η απομάκρυνση του αλλεργιογόνου από το περιβάλλον ή η απευαισθητοποίησή του με ανοσοθεραπεία (εμβόλια δλδ έναντι του αλλεργικού παράγοντα).
Συχνά καταστάσεις αλλεργικής ρινίτιδας σε έξαρση, με βλέννα που δεν απομακρύνεται επαρκώς, λόγω πλημμελούς θεραπευτικής αντιμετώπισης, μπορεί να οδηγήσουν σε παραρρινοκολπίτιδα.
Για την ευχερέστερη διάκριση των δύο καταστάσεων θα πρέπει να λαμβάνεται εκτενές ιατρικό ιστορικό για την έκθεση ή όχι σε αλλεργιογόνα, τη διάρκεια των συμπτωμάτων και την εμφάνιση των ρινικών εκκρίσεων».
Επειδή, όμως, πολλά από τα συμπτώματα είναι παρόμοια, συγχέεται η παραρρινοκολπίτιδα με την αλλεργική ρινίτιδα.
Γι’ αυτό δεν πρέπει ποτέ ο ασθενής να αρκείται στην αυτοδιάγνωση, αλλά να απευθύνεται σε ωτορινολαρυγγολόγο.
Εκείνος θα λάβει το ιατρικό ιστορικό, θα διενεργήσει κλινική εξέταση και, εάν κριθεί απαραίτητο, θα παραγγείλει εξετάσεις (τεστ αλλεργίας και ακτινογραφία παραρρινίων κόλπων).
Η συντηρητική αντιμετώπιση για την απομάκρυνση της βλέννας είναι ο καθαρισμός της μύτης με φυσιολογικό ορό και η χρήση κάποιου ρινικού σπρέι.
Εάν αυτά δεν είναι αποτελεσματικά και τα συμπτώματα επιμένουν ο γιατρός πιθανόν να προτείνει χορήγηση αντιβίωσης.
Όμως, περίπου οι μισές από όλες τις λοιμώξεις των παραρρινίων κόλπων επιλύονται χωρίς αντιβιοτικά, αρκεί τα συμπτώματα να αντιμετωπιστούν αμέσως.
Υπάρχουν και περιπτώσεις που χρήζουν την εφαρμογή πιο δραστικών μέτρων.
Σε ασθενείς με επίμονη νόσο, παρά την επαρκή ιατρική θεραπεία, συστήνεται η χειρουργική επέμβαση στους κόλπους.
«Όταν η αιτία της χρόνιας παραρρινοκολπίτιδας είναι οι ανατομικές ανωμαλίες ο χειρουργός επεμβαίνει με ειδικές κάμερες και ενδοσκόπια, με τα οποία επισκοπούνται οι στενές ανατομικές περιοχές των παραρρινίων κόλπων.
Με τη βοήθεια ειδικών εργαλείων αφαιρεί τους ανεπιθύμητους ιστούς ή τους πολύποδες και παροχετεύει τους παραρρίνιους κόλπους, προχωρά σε διόρθωση του ρινικού διαφράγματος προσφέροντας πλήρη θεραπεία στον ασθενή.